Naar het journaal kijken wordt steeds moeilijker. Bij het zien van beelden van mensen en vooral kinderen in conflictgebieden die honger lijden en/of ernstig ziek zijn en geen medische zorg kunnen krijgen, zap ik snel naar een andere zender. Ik kies bewust voor zappen en niet wegkijken omdat ik niet weg wil kijken terwijl ik zo veel leed, fysiek, bijna niet aankan. Velen zullen zich in dit beeld herkennen. Ondertussen knaagt mijn gevoel van rechtvaardigheid. Wat kan ik doen om de situatie morgen te doen veranderen? Niet veel. Wat kan ik dan wel binnen mijn eigen ruimte doen?
Toevallig draaide ik in die week de Bistro in de Wijkfabriek. Een keer per maand kunnen mensen voor een klein bedrag van een driegangenmenu smullen. Ik moest toen aan onze burgervader denken die iedereen eraan blijft herinneren hoe goed we het eigenlijk hebben hier. Inderdaad, geen oorlog, geen hongersnood en 80 jaar vrijheid. We hebben het goed. Laten we ons hier bewust van zijn. En vanuit dat besef de wens uitspreken dat mensen op plekken in de wereld waar ellende heerst het even goed zullen hebben als wij. Is het probleem hiermee opgelost? Lang niet, maar we erkennen dat het anders kan en wensen het ook. De volgende stap is hoe komen we daar?
En ondertussen laat De Nije Nimweegse Revu van Theo Coumans en Angela Verkuijlen zien hoe het Nimweegs oude en nieuwe Nijmegenaren kan verbinden. Al motte we krupe, de Sint Steven zullen we (samen) heuren sloan!
