De beste drummer van de Nederland woont (bijna) bij u om de hoek aan de Waterstraat in het Waterkwartier. Hij legde ooit aanbiedingen om in te vallen bij de band van Chaka Khan tijdens hun Duitse tournee naast zich neer. Hij werd ooit uitgenodigd door de toenmalige drummer van Toto naar hun concert te komen in Den Bosch en zou voorgesteld worden aan de frontman van Toto Steve Lukather, die gezien zijn reputatie allerlei deuren voor hem had kunnen openen in de VS. René deed het niet omdat hij zich op dat moment geconformeerd had aan de Margriet Eshuijs Band. René ging altijd zijn eigen weg. De Wester zocht deze slagwerkkunstenaar op en we beginnen bij het begin en dat is aan de Schipbeekstraat 22.
‘Daar ben ik geboren in januari 1959,’ steekt René van wal, terwijl we zitten achter de glazen achterwand van zijn ruime woonkamer op een mooie zonnige dag in april. ‘Ik was een nakomertje en het was in een achterkamertje dat ik ter wereld kwam. De sneeuw lag twee meter hoog. Tussen mij en mijn oudste broer Berry was vijftien jaar verschil, daartussen zaten nog broer Leo en zus Thea. De laatste is helaas overleden. We kwamen zoals de meeste mensen in de straat uit een arbeidersgezin. Pa werkte eerst bij Alewijnse en later als kraandrijver bij Willem Smit.’
Thunderbirds
Hier groeide René op. Nauwelijks auto’s in de straat, dus er was ruimte genoeg om te voetballen. ‘Dat deden we dan ook,’ gaat René verder. ‘Twan Krebbers was mijn beste vriend in die jaren, verder ging ik om met Tonnie Albers, Ronnie Janssen, die later kapper werd aan de Bloemerstraat en de broertjes Frickel, Maarten, Theo en Jos, daar hadden ze tien kinderen, dus die liep je altijd wel ergens tegen het lijf. Zoals alle jongens in de wijk ging ik naar de Sint Jozefschool in de Waterstraat.’
Toen René 6 jaar was en zijn broer Berry 21 zal hij ongetwijfeld een beetje opgekeken hebben tegen zijn grote broer. Zeker wanneer die in een muziekbandje speelt. Hij was namelijk drummer bij the Thunderbirds, ongetwijfeld vernoemd naar een populaire televisieserie uit die jaren. ‘Ze speelden de hits na uit die tijd. Er waren veel van die bandjes in de wijk. Met vaak hetzelfde repertoire en dat was vooral veel Shadows met hits als Apache, Wonderful Land, Kon-Tiki, en ze waren de begeleidingsband van Cliff Richard. Nu woonde in Hatert Johan de Poel, een broer van Fons, die heel slim was. Hij zocht de akkoorden van al die Shadowsnummers uit en verkocht die aan de tientallen bandjes die deze muziek op hun repertoire hadden. Later werd Johan gitaardocent en coördinator bij de Lindenberg.’
Focus
‘Mijn broer Berry had drumles aan de muziekschool aan de Parkweg. Dat werd later Lord Nelson, een discotheek. Zijn leraar was daar een slagwerker van de luchtmachtkapel. Ik was inmiddels al helemaal verknocht aan zijn drumstel. Als hij er niet achter zat, dan ik wel. In 1968, ik was 9 jaar, ben ik ook op drumles gegaan. Ongeveer tegelijkertijd sloot ik me aan bij drumband de Tippelaars. Heb ik tot mijn twaalfde bij gezeten. Als we ergens gingen trommelen was het altijd een gevecht wie het mooiste en best passende jasje uit het rek kon bemachtigen. In het begin kon ik tegen de grotere jongens niet op en moest ik het met een kostuum doen wat me helemaal niet paste. Maar even goed marcheerde ik trots met ze mee door de wijk als we weer ergens een concours hadden gewonnen. Ik was 11 jaar toen ik via mijn broer Focus leerde kennen. Dat was een wereldband met onder andere Jan Akkerman en drummer Pierre van der Linden. Berry nam me mee naar een concert van de groep in de Vereeniging. Toen wist ik nog niet dat ik zelf nog ooit met Jan Akkerman zou drummen, toen een van de beste gitaristen ter wereld.’
Conservatorium
René ging naar de mavo aan de Molenweg waar nu Albert Heyn is. ‘Maar het drummen bleef het belangrijkste. Mijn broer Berry was inmiddels gestopt dus ik nam het drumstel van hem over. In de Schipbeekstraat woonde ook Twan Krebbers. Ook hij drumde fanatiek in die jaren. Een paar deuren verder trommelde nog een leeftijdgenoot, Teun Evers-Janssen. Zo waren we vaak met drieën tegelijk aan het oefenen in huizen die nauwelijks geïsoleerd waren. Horen en zien verging, maar niemand die erover klaagde. Na de mavo ging ik nog een jaartje naar de havo, maar daar gooide ik met de pet naar. Ik had namelijk de toezegging al binnen dat ik naar het conservatorium kon in Arnhem om er klassiek slagwerk te gaan studeren, zoals marimba, xylofoon, pauken enzovoort. De mensen in mijn omgeving hadden al snel door dat ik talent had. Ik vond het in het begin wel een avontuur hoor, elke dag op en neer naar Arnhem.’
Blowbeat
Tot 1982 zat René op het conservatorium. Hij studeerde er cum laude af. Terwijl hij op het conservatorium zat, bracht hij al die lessen meteen in de praktijk bij Gajus. In die jaren een populaire band in de stad. Met die groep maakte René ook zijn eerste plaatopname. Een verzamelelpee met allemaal Nijmeegse bandjes uit die tijd. ‘Stars on 042 heette die plaat,’ vertelt René. ‘Na Gajus kwam Blowbeat. Ik had Ton Engels, zanger en gitarist bij de band, eerder zien optreden in de HBO-soos. Ze kwamen uit Asten. Daar wilde ik wel bij drummen en de groep zag mij ook wel zitten. We speelden echt heel gestileerd. Noem het maar funky rock. We waren vooral in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland erg populair. Daar toerden we dan ook heel vaak.’
Na acht jaar had René het wel gezien bij de band. Zijn hele carrière zou hij altijd op zoek blijven naar nieuwe uitdagingen. ‘Ook wel eigenwijs,’ geeft René toe. ‘Ik heb altijd alleen maar gedaan wat ik zelf goed vond en waar ik voor 100% achter kon staan. Op die manier til je jezelf ook op naar een hoger niveau. Daarnaast was ik in 1988 begonnen als drumleraar op het conservatorium in Arnhem. Ook een manier om jezelf steeds te verbeteren. Wat drummen betreft was ik niet gauw tevreden over mezelf. Het kon altijd beter.’
Margriet Eshuijs
‘In 1993 werd ik gevraagd om in de Margriet Eshuijs band te spelen. Dat zo’n drie jaar gedaan en ook een leerzame periode. Ineens zit je in een landelijk bekende band met regelmatig televisieoptredens. Dat is één keer leuk, de eerste keer, daarna wordt het al gauw minder. Het had ook voordelen. Ik woonde toen in de benedenstad en had voor 6.000 gulden een zo goed als geluiddichte cabine laten plaatsen. Zo goed als, want de buurman bleef klagen dat hij nog steeds last had van mijn getrommel. Totdat ik hem een keer zei dat ie naar Telebingo moest kijken. Daar traden we met een nummer op. Dat wil zeggen playbacken. De buurman vond het fantastisch. Nooit meer een opmerking van gehad. Dat soort optredens stond me zelf ontzettend tegen. Voor drie minuten playbacken was je vaak een hele dag kwijt, want er moest eindeloos met camera en licht gerepeteerd worden. Moest ik op het conservatorium vrij vragen en je kreeg niks vergoed hè. Dat was allemaal promotie en daar moest je blij mee zijn.’
Tot 1997 bleef René bij Margriet Eshuijs drummen. In die jaren werd hij gevraagd om bij Chaka Khan, ook wel de Queen Of Funk genoemd, in te vallen bij haar Duitse tournee. René deed het niet. Hij bleef de Margriet Eshuijs Band ook trouw toen hij bij een optreden van Toto de belangrijkste man daar, Steve Lukather, kon ontmoeten. ‘Hij is een belangrijke studiomuzikant in Los Angeles en je weet nooit hoe het balletje dan nog kan rollen, maar ik voelde me verplicht om bij Eshuijs te blijven. Ik had dat min of meer beloofd. Tegenwoordig neemt men het niet meer zo nauw met afspraken. Achteraf wel eens gedacht, wat als….maar ach, ik heb nergens spijt van, ook niet van de stappen die ik daarna genomen heb.’ In 1999 wordt René ook drumleraar aan de rockacademie in Tilburg.
Drumbassadors
Van alle muzikale activiteiten van René lichten we er een paar uit. Om te beginnen The Drumbassadors. Vanaf 2000 vormde René met Wim de Vries een drumduo met mondiaal succes van Moskou tot Montreal. Ze combineerden Europese, Afrikaanse en Amerikaanse ritmes en melodieën op hun eigen unieke manier en gebruikten daarbij verschillende drumsticks, soms trommelden ze alleen met hun vingers en af en toe werd erbij gezongen. Vaak met de meest uiteenlopende gastmusici. Ze brengen drie dvd’s uit met hun kunsten. Maar je moet ze ook zien om een juiste indruk van de Drumbassadors te krijgen. Ga naar YouTube, toets Drumbassadors in en je valt van de ene in de andere verbazing. Na 17 jaar en wereldwijd succes vindt René het welletjes.
Loek Schrievers
‘We hadden het nu nóg kunnen doen met ongetwijfeld hetzelfde of misschien wel méér succes, maar de uitdaging was voor mij op. Dan wordt het een kunstje waar je mee bezig bent, dan hoeft het voor mij niet meer en ga ik weer met iets anders aan de slag.’
Eind jaren 90 maakte René deel uit van Blue Lou & Headhunters. Een band rondom muzikale duizendpoot Loek Schrievers, de man die half Nijmegen gitaar leerde spelen. ‘Ik herinner me twee optredens die we deden met de legendarische Dr. John the Night Tripper,’ vertelt René. ‘Wij het voorprogramma uiteraard. De ene dag stonden we in Den Bosch en een dag later in Paradiso. Dr. John kon ons wel waarderen en de afspraak was dat we in Paradiso ook een paar nummers samen zouden doen. Maar heel lullig, op weg naar Amsterdam kregen we autopech, we waren wel op tijd voor het optreden maar even repeteren en daarom samen optreden zat er niet in. Met Loek Schrievers en Johan de Poel deed ik ook nog the Jukebox Special. We speelden tien liedjes waarin we de hele popgeschiedenis lieten passeren. We begonnen met blues, dan een nummer van the Beatles, the Stones, Bob Marley enzovoort. Daarmee gingen we de middelbare scholen af. Ik denk dat we wel honderd scholen gehad hebben. Moest je om half vijf op om om negen uur fris in Den Helder te staan. Ach, ik kan me ook nog een auditie bij Herman Brood herinneren. Ergens in de jaren 80. Hijzelf kwam een paar uur te laat, ik mocht één nummer laten horen wat ik kon, maar ik denk dat ie me veel te saai vond. Hij had liever een showmannetje met veel kleur in zijn haar achter de drums. En ik deed ook niet aan drugs hè, nooit gedaan. Daardoor zoveel talent af zien glijden, eeuwig zonde.’
Ontelbaar zijn de eenmalige projecten waar René voor gevraagd werd of die hij zelf ontwikkelde. Hij was een populaire sessiemuzikant en vooral met basgitarist Pieter Douma werkte hij vaak samen. Hij was er ook bij toen hij met Jan Akkerman en Mike Keneally, gitarist bij Frank Zappa, speelde. ‘Met Pieter kon ik lezen en schrijven. Tussen de drummer en basgitarist moet dat ook, die moeten elkaar feilloos aanvoelen.’
Inge
We gaan nog even terug naar 1978. Het jaar dat René Inge tegen het lijf liep. ‘Dat was in Juicy Lucy in de Van Welderenstraat. Een van de plekken waar ik wel eens uit ging.’ Nu, 47 jaar later, zijn ze nog altijd samen. Pas laat getrouwd in 1995. ‘De kinderen, een jongen en een meisje, waren erbij,’ merkt René lachend op. ‘Op 10 jaar Benedenstad na, heb ik altijd in het Waterkwartier gewoond. In 1993 stond dit huis te koop. Eigenlijk was ik liever naar Oost gegaan, maar daar waren de huizen een stuk duurder. Dit beviel meteen. We hebben er wel een en ander aan verbouwd. In de drumkamer staan mijn drums en daar zit ik nog altijd minimaal drie uur per dag te drummen. Je moet bezig blijven hè.’
Hij geeft nog altijd les in Arnhem en Tilburg en soms ook privé. ‘Ik zie vaak meteen wanneer er een echt talent tussen zit. Zo gaf ik Norman Bonink, de drummer van Bløf les, Bram van den Berg van Krezip, die vorig jaar met U2 toerde, veel Duitsers ook. Daar word ik regelmatig gevraagd als gastdocent, of ik geef masterclasses.’ Met enige regelmaat plaatst René op zijn eigen site renecreemers.com een eigen slagwerkstuk. Hij is inmiddels 12 keer uitgeroepen tot beste Fusiondrummer van de Benelux. Dat de appel niet ver van de boom valt, blijkt uit de muzikale carrière van zijn zoon Teun, die als basgitarist met zijn band Naamu zijn eerste Edison nominatie binnenhaalde.
Er staan ook instructiefilmpjes van René op YouTube. In en in 14 minuten en 11 seconden leert u aan de hand van the Average White Band en het toepasselijke Pick up the pieces de finesses van het drummen en u kijkt en luistert voortaan met heel andere ogen en oren naar een drummer, dankzij René Creemers.
Tekst: Michiel van de Loo
Foto’s: Dave van Brenk
