Terug naar de Wolfskuil met Jan Hendriks

Tekst: Michiel van de Loo
Foto’s: Dave van Brenk

Hij woont sinds zijn trouwen, hij was toen 25 jaar, in Grave, maar zijn héle werkzame leven speelde zich van zijn 16^e tot zijn 66^e jaar af in de Wolfskuil. We gaan terug naar de Kuul met Jan Hendriks.

Sint Thomasschool

‘Ik ben geboren in 1946 in de Houtlaan’, begint Jan. We verhuisden toen ik 4 jaar was naar de Havikstraat, een zijstraat van de Krayenhofflaan. Ik heb nog één jaar op de lagere school aan de Koninginnelaan gezeten. Daar had je twee scholen, de Dominicusschool voor de jongens die het thuis niet zo breed hadden en de Sint Thomasschool voor de rijkere kinderen. Waarom ik op de Sint Thomasschool zat, is mij nu nog een raadsel, mijn vader was een gewone fabrieksarbeider en werkte bij Willem Smit. Ik zie hem daar nu nog met zijn alpinopetje op naar het werk gaan. Tussen die twee scholen was grote rivaliteit. Een groot hek daartussen moest de jongens uit elkaar houden. Maar toen ik zeven jaar was verhuisden we naar de Zichtstraat, een zijstraat van de Groenestraat. Pa hoefde voor zijn werk alleen de straat nog maar over te steken. Ik ging toen meteen naar een andere lagere school aan de Verlengde Groenestraat. De Antoniussschool, in 1970 zou Doornroosje daar het licht zien. Thuis was ik de oudste van drie kinderen met nog een broer en een zus.’

Wim Coenen

In 1961 werd er weer verhuisd en trok het gezin naar de aantrekkelijke nieuwbouw in Neerbosch-Oost naar de O.C.Huismanstraat. Jan: ‘We woonden daar in het laatste huis aan de linkerkant. Veel mensen verhuisden in die jaren naar Neerbosch. Na de lagere school volgde ik de opleiding voor meubelmaker aan de LTS aan de Nieuwe Marktstraat. Dat was het makkelijkste had ik me laten vertellen, want ik had een gloeiende hekel aan school. Voetbal was meer mijn ding en ik heb zelfs  een tijdje bij N.E.C. gespeeld totdat ik last van een pijnlijke knie kreeg. Ik was helemaal niet met mijn toekomst bezig, wist ook niet wat ik wilde worden. Ik stond elke ochtend op en zag wel wat de nieuwe dag zou brengen. Er moest toen ik 16 was wel gewerkt worden. Dat was er in overvloed begin jaren 60. Ze hadden overal mensen nodig. Ik kon bij Pfeill, het eerste warenhuis van Nijmegen, beginnen, het Radboud, Piet Hoefsloot, V en D en bij de laatste was ik al min of meer aangenomen, toen ik door de Koninginnelaan fietste en de winkel Succes van Wim Coenen zag. Ik liep er naar binnen en kon meteen beginnen.’

Tonnie Mengen

De winkel van Wim Coenen was op nummer 47 waar nu Endertex zit. Aan de gevel zit nog een gedenksteen die ons vertelt dat de eerste steen daar op 3 mei 1955 door Tonny en Willy Coenen gelegd werd. De familie Coenen woonde er boven de zaak. Achter in de winkel stond een enorm zeeaquarium. Jan: ‘Hij verkocht er bedden en maakte ook zelf kapokmatrassen. Dat gebeurde in een pand aan de Nieuwe Nonnendaalseweg. Schuin tegenover zijn winkel aan de Koninginnelaan had Wim nóg een zaak. Naast de kolenboer op nummer 44. Nu zit daar pizzeria Portofino. Wim verkocht daar meubels, gordijnen en tapijttegels. Daar is wel nog een keer brand geweest, toen Wim het net verbouwd had. Naast nummer 47 zat Tonnie Mengen met radio’s en televisies, die had eerder een winkel aan de Pastoor Zegersstraat. Er tegenover had je een sigarenwinkel, een tapijtwinkel en Ageer, een fietsenwinkel.’

Afbetaling

‘Die winkels van Wim Coenen draaiden als een tierelier,’ gaat Jan verder. ‘We hadden klanten uit heel Nijmegen en ook daarbuiten. Veel uit Groesbeek bijvoorbeeld. Hij had zo’n tien mensen, voornamelijk vrouwen, in dienst  en hij was een goeie baas, iedereen had het er naar de zin, want niemand vertrok. Vooral in de 60er jaren hadden de mensen nog niet veel geld om een grote uitgave ineens te doen. Dus bijna alles ging op afbetaling. Anton Coenen, een broer van Wim, was de geldophaler en die had daar een dagtaak aan want de mensen losten wekelijks af. Men betaalde altijd, daar waren nooit problemen. Een enkele keer wanneer er door ziekte of een ander probleem even geen geld was, dan deed Wim daar niet moeilijk over. Hij was daar heel schappelijk in.’

Jan werkte er met veel plezier. Tussendoor moest hij nog wel in militaire dienst. Van 1966 tot 1968 zat hij bij de luchtmacht in Volkel. Jan wilde aanvankelijk het liefst vrij en ongebonden zijn. Hij woonde inmiddels op kamers in Neerbosch, totdat hij op een feestje bij een nichtje Ineke ontmoette. Ze woonde in Arnhem, maar zelfs dat kon de liefde niet stoppen en in 1972 trouwden ze en Jan kocht een huis in Grave.

Ton Huisman

‘In de jaren 70 kwam ook Ton Huisman bij Wim Coenen werken. Hij had eerder een café aan de Graafseweg gehad met wedstrijdbiljarts. Daar werden vaak de Nederlandse Kampioenschappen gehouden, die dan weer op de televisie uitgezonden werden. In 1977 vond Wim Coenen het genoeg. Hij stopte ermee. Al het werk, het was hem een beetje boven het hoofd gegroeid. Hij had een paar zoons in de winkel werken, maar die wilden het niet overnemen. Ik zag het wél zitten om nummer 47 te kopen en Ton Huisman wilde wel bij me werken. Henk Liebregts kwam er bij, en later nog een vierde medewerker. De bank wilde met mij in zee en toen was ik de nieuwe eigenaar. Het was vooral hard werken. Ik ging zelf ook altijd mee als er ergens tapijt gelegd moest worden om het mee uit te rollen en daarna snel terug naar de winkel.’

Spreeuwenstraat

In 1979 ging Succes verhuizen. ‘Ik kon het pand aan de Koninginnelaan verkopen aan een Turkse ondernemer Batur, die het op zijn beurt  in 1996 weer doorverkocht en sindsdien zit daar Endertex. Ikzelf had een pand op het oog in de Spreeuwenstraat, een zijstraat van de Nieuwe Nonnendaalseweg. Daar zat eerst Jan Reijers, die verkocht er gebruikte spullen en zo. Ik hield het voortaan alleen bij bedden en tapijt. Op afbetaling werd er niet meer gekocht, de mensen hadden het beter gekregen hè, al was het in de jaren 80 ook weer crisis, maar daar had ik niet zoveel last van. Ik probeerde met nieuwe ideeën het hoofd boven water te houden. Zo kocht ik coupons op bij buitenlandse fabrikanten. Die kreeg je dan voor een kwart van de prijs. We gingen ook zelf dekbedden maken en vullen tegen betaalbare prijzen.’

‘Ik heb de Wolfskuil altijd een prima wijk gevonden, natuurlijk met ups en downs, maar dat zag je overal. Toen delen van de wijk op de nominatie stonden om gesloopt te worden werd het leefklimaat snel minder. Vooral rond oud en nieuw hield ik mijn hart wel eens vast of de winkel zonder schade die dagen zou overleven. In 2011 moest de hele voorpui er aan geloven. Er woonden altijd eerlijke hardwerkende mensen op een enkele uitzondering na. De winkel was wel eens het doelwit van inbraken en naderhand bleek de dader uit de buurt te komen.’

Verontreinigd

Eind 2012 vond Jan het mooi geweest. ‘Ik was 66 jaar en toe aan mijn pensioen en ik heb de zaak in de verkoop gedaan. Een geïnteresseerd bedrijf wilde weten of de grond schoon was. Ik had in 2000 zelf al een onderzoek laten doen, omdat ik daar zelf ook altijd mijn twijfels over had. De provincie betaalde een deel van de onderzoekskosten in die tijd. Er gingen altijd verhalen rond, omdat hier heel vroeger een schoenfabriek en leerlooierij zaten en aan het milieu werd toentertijd niet gedacht. Er kwam een bedrijf die het onderzocht  en er bleek niks aan de hand. De grond was volgens hun rapport schoon. Twaalf jaar later werd er weer onderzoek naar gedaan en toen bleek de grond wél verontreinigd te zijn.’ Er zit lood in de grond en de bewoners van Pastoor Zegersstraat 2 tot en met 24, die op dezelfde plek hun achtertuintjes hebben,  is afgeraden daar groente te telen.

Onkruid

Jan verkocht de zaak, de nieuwe eigenaar kreeg één jaar later te horen dat de hele Spreeuwenstraat snel gesloopt zou worden en hij verhuisde daarna met zijn onderneming  naar Wijchen. Inmiddels is op de Kwartelstraat én Spreeuwenstraat nieuwbouw verrezen, behalve op het stukje waar Succes ooit zat. Tot begin dit jaar heeft er antikraak ingezeten en pas enkele maanden geleden is het helemaal gesloopt. Nu staat er een groot hek omheen en het onkruid tiert er welig. Jan vindt de nieuwbouw mooi geworden. Op het stuk wat nu nog braak ligt zou eerst een woonzorgcentrum komen, waar mensen met een lichamelijke beperking onder begeleiding van Driestroom zouden kunnen wonen. Dat bleek toch niet te realiseren. Eigenaar Hendriks uit Oss gaat er nu 28 appartementen neerzetten voor zelfredzame mensen met een zorgindicatie en senioren. Het hele complex zal drie hoog worden.

Jan is nu 73 jaar. Afgezien van wat ouderdomskwaaltjes gaat het prima met hem. Door vaste klanten van vroeger wordt hij nu nog wel eens gebeld om ze met raad en daad bij te staan of wanneer er een waterbed vervangen moet worden. Jan doet het graag. De serviceverlening stond altijd hoog in het vaandel bij hem. Nu nog steeds.