In het vorige nummer van De Wester hebben we al kennis kunnen maken met , rooms-katholiek priester. In dat artikel stond zijn bijzondere levensgeschiedenis centraal, zijn werk als districtskatecheet in Nijmegen in de jaren zeventig, zijn keuze voor een huwelijk en afscheid van het priesterschap. Na vele jaren is hij weer terug in Nijmegen, terug in het priesterambt, en hij zit vol met plannen. Ook voor Oud-West.
Jezus met gebroken vingers
We ontmoeten elkaar op een dinsdagavond, niet bij het kerkje dat er wel als een kerk uitziet, aan de Tweede Oude Heeselaan, maar precies erachter. Ingang Pastoor Zegerstraat. De kerk die Bethlehem heet lijkt precies op de gymzaal uit mijn jeugd: een vierkant blok van bakstenen. Gewassen kiezels op de vloer. We kunnen zo door het hek stappen naar het betonnen Christusbeeld, een erfenis van de neergehaalde Heilig Hart.
‘Daar zijn de mensen nog boos over,’ vertelt Hans later, ‘en verdrietig’. Hij lijkt klein als hij naast het beeld staat, al is hij geen kleine man. Hij probeert te glimlachen voor de foto. Hij ziet pas dat Jezus geen vingers meer heeft, als ik hem erop wijs. Jezus, gehavend door de moderne tijd. Iemand moet hem een handje helpen.
Inpiratie
Die iemand zou zomaar eens Hans van Zonneveld kunnen zijn. Dat is mijn conclusie, na een avond lang praten over de toekomst van de kerk in Oud West. Waarom Van Zonneveld na zoveel jaren is teruggekeerd in het ambt, waarom hij toch weer een functie in de krimpende kerk heeft geaccepteerd heb ik niet durven vragen, maar hij staat er toch maar. Door de bisschop benoemd. Geïnspireerd, naar eigen zeggen, door Jezus van Nazareth, maar daar loopt hij niet mee te koop.
‘Als ik hier nou een plekkie heb, dan kan ik het proberen. Om mensen hier samen te brengen. Wat mijn inspiratiebron is, dat kan ik dan vertellen. Dat is geen probleem. Maar het gaat om een betere wereld.’
Een man met een sociaal hart. Pastoraal opbouwwerker in Neerbosch-Oost, in Rotterdam en Spijkenisse. Overal probeerde hij mensen te helpen om zich te organiseren, om samen het leven te delen, om zichzelf uit de ellende te tillen. ‘Het gaat mij gewoon om het dagelijks leven,’ zegt hij, en later: ‘Als mensen elkaar vinden, als er gemeenschap is, dan is er ook reden om iets te vieren.’
Bethlehem
Vieringen in het kerkgebouw dat de naam Bethlehem draagt: een moeilijk verhaal. Wie de laatste stand wil kennen, kan het nalezen in de afscheidsbrief van het locatieteam over de kerksluiting. Te vinden op de website van de Stefanusparochie. De voorzitter Jo Lucassen is er duidelijk over: ‘Er vallen véél, té veel, open plekken die door ons niet meer ingevuld kunnen worden.’ De laatste dienst zal zijn op zondagochtend 2 september. Een ‘keiharde binnenkomer’ noemt ze het. En zo is het ook. Alle feiten wijzen erop dat er weer een locatie gaat sluiten. Gebouw tegen de vlakte, projectontwikkelaar aan het werk, de moderne tijd heeft weer gewonnen.
Het voorstel
Of niet? Als het aan Hans ligt, dan wordt het kerkgebouw aan de Zegerstraat omgetoverd in een modern pastoraal centrum. De belangrijkste functies? Een huiskamer voor goede gesprekken, een kapelruimte voor dertig of veertig stoelen en een ‘flinke keuken’.
Hij is in gesprek met zo’n beetje iedereen uit de wijk met een christelijke of religieuze vonk in zijn hart om samen te werken, om uit te wisselen en verder te kijken. De mensen van de Boskapel, de wijkvereniging, de zusters in de Waterstraat, andere partijen. Trouwe kerkgangers. Steeds hoor ik een kalme verbinder aan het woord, een organisator die weet wat hij wil. Niet dat hij alles al heeft ingevuld naar eigen inzicht, integendeel. Hij wil vooral bereikbaar zijn. Gemeenschap bouwen door mensen de kans te geven zichzelf te organiseren en elkaar te vinden.
De steun van bisschop en kerkbestuur heeft hij al veiliggesteld. Het is alleen nog maar wachten op signalen van mensen uit de wijk. ‘Ik zou het liefste zien dat een paar mensen zich melden per telefoon of per mail. Mijn deur blijft voorlopig wel open staan.’
Hans van Zonneveld
j.vanzonneveld@caiway.nl
(06) 19 92 50 42