Met Ammar Selman soepie doen in de Biezantijn

Tekst: Michiel van de Loo
Foto’s: Dave van Brenk

Ammar Selman is een relatieve nieuwkomer in de wijk. Hij woont sinds drie jaar in een hoekwoning aan de Laan van Oost-Indië en kijkt uit op een bouwplaats waar onder andere nog drie appartementencomplexen moeten verrijzen. Daarachter stroomt de Waal. ‘In Batavia, de nieuwe buurt van de wijk, moet 40% sociale woningbouw gerealiseerd worden,’ begint Ammar. ‘Een mooi streven, maar ik betwijfel of het gaat lukken,’ vervolgt hij spijtig.

Saddam Hoessein
Ammar werd 43 jaar geleden geboren in Bagdad, de hoofdstad van Irak. Daar groeide hij op in een arbeidersgezin met drie broers en een zusje. Zijn vader was timmerman en moeder zorgde voor het huishouden. Ammar: ‘Ik was van jongs af aan geïnteresseerd in de politiek en ik zag om me heen hoe mijn landgenoten zuchtten onder de dictatuur van Saddam Hoessein. Ik kon me daar steeds moeilijker aan onderwerpen, want je ziet dat het niet klopt. Ik zag voor me zelf geen toekomst in Irak en het werd allengs moeilijker om met andere politieke ideeën onder de radar te blijven. In zo’n land wilde ik niet meer wonen, maar dan is het nog altijd een heel moeilijk besluit om daadwerkelijk te vertrekken. Dat doet niemand zomaar.’

Loevensteinstraat
Ammar moest het nodige geld neertellen voor een paspoort en andere documenten die het hem mogelijk maakten naar Turkije te reizen. ‘Ik was een jaar of negentien,’ gaat Ammar verder. ‘Mijn broers en zusje verlieten Irak een jaar of zes later en zijn in andere Arabische landen terechtgekomen. Mijn ouders bleven in Bagdad achter vanwege de zorg voor mijn oma. Toen ik Turkije was aangekomen was mijn eerste reisdoel Engeland, puur vanwege de taal. Mocht dat niet lukken dan Zweden of Duitsland, omdat je daar snel een verblijfsvergunning kon regelen, ging het verhaal. Uiteindelijk belandde ik met nog maar 25 dollar op zak in Utrecht. Er zat niets anders op dan hier asiel aan te vragen, waar ik overigens nooit spijt van gehad heb. Ik zat ongeveer een jaar in een asielzoekerscentrum en de hele procedure heeft zo’n drie-en-een-half jaar geduurd. Inmiddels had ik mijn huidige vrouw Dianne al leren kennen en we zijn in eerste instantie in Sambeek vlak onder Boxmeer gaan wonen. In 2005 verhuisden we naar Hatert, de Loevensteinstraat.’

Bachelor
In Irak had Ammar een vwo-opleiding gevolgd en was 1e-jaars student. Hij koos hier in Nijmegen op de Radboud Universiteit voor Arabische Cultuur en Midden-Oostenstudies. ‘Daar weet ik al wat van, dus ik dacht dat het vast niet al te moeilijk zou zijn,’ vertelt Ammar. ‘Dat viel vies tegen. De boeken waren in het Duits en Engels en ik had het al zo moeilijk om het Nederlands een beetje onder de knie te krijgen. Met hard werken lukte het me om in 2011 mijn bacheloropleiding af te ronden. Daarna had ik het met studeren wel gehad. Ik wilde snel gaan werken, maar de economische crisis gooide roet in het eten. Daardoor duurde het twee jaar voordat ik een baan naar mijn mogelijkheden had gevonden. Ik ben nu arbeidsbemiddelaar, eerst bij Breed, maar nu is dat samengevoegd met zeven gemeentes tot een organisatie waar Breed een onderdeel van is.’

PvdA
Zijn politieke interesses waren er nog steeds en toen Ammar met zijn studie klaar was, wilde hij in Nijmegen actief lid van een politieke partij worden. De keuze was snel gemaakt. ‘Ik ben een sociaaldemocraat, voor een diverse samenleving met gelijke kansen voor iedereen. Dan kom je al gauw bij de Partij van de Arbeid uit. Het is een partij met een lange traditie en een mix van idealisme en realisme. Stap voor stap naar een betere wereld. Ik voelde me er al gauw thuis. In 2014 ben ik raadslid geworden. Voor mezelf een prachtige mijlpaal. Bij de beëdiging was ik tot tranen toe geroerd en erg geëmotioneerd. Gevlucht uit Irak op zoek naar vrijheid en democratie en daar stond ik ineens als raadslid van een grote gemeente in Nederland. Ik was en ben nog steeds erg dankbaar voor de kansen die ik hier gekregen heb. Daarom ben ik extra gemotiveerd om iets terug te doen voor de samenleving.’

Bezuinigingen
Vier jaar later bij de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2018 was Ammar lijsttrekker bij de PvdA. De partij scoorde historisch laag met maar drie zetels en belandde in de oppositie. ‘Natuurlijk heb ik mezelf ook afgevraagd of ik medeschuldig was aan dat slechte resultaat, maar de hele landelijke tendens was hetzelfde. Nu is het zaak ons stinkende best te doen en de partij weer terug in het hart van Nijmegen te brengen. Daar hoort de PvdA thuis. We moeten ver teruggaan in de tijd dat de PvdA niet in het college zat. Er wordt nu keihard bezuinigd op sociale thema’s. GroenLinks en de SP laten te veel hun oren hangen naar het liberale geluid van D66. Ze wilden acht ton bezuinigen op de collectieve aanvullende ziektekostenverzekering. Daar hebben we fel oppositie tegen gevoerd met als resultaat dat dit nu gerepareerd wordt. Dat is één voorbeeld. Nu ligt er een voorstel om twee miljoen euro belastingverlaging te geven aan pandeigenaren van bedrijven in de stad. Dat zijn niet eens allemaal mensen met een bedrijf. Dan zou ik het nog een beetje kunnen begrijpen. Hiervoor wordt geld weggehaald bij de Meedoen-regeling voor mensen met een laag inkomen en ook op de wijkbudgetten gaat bezuinigd worden. Onvoorstelbaar. Met een belastingverlaging trek je echt niet méér bedrijven naar de stad. Die beoordelen een vestigingsplaats op grond van bijvoorbeeld de infrastructuur, ligging en stadseconomie’

Soepie doen
‘We hebben altijd met veel plezier in Hatert gewoond,’ vertelt Ammar, ‘maar het huis werd te klein. Toen er in het Waterkwartier, een diverse volkswijk met een uitstekende ligging, bijgebouwd ging worden, was ik meteen geïnteresseerd. We hebben hier drie verdiepingen, groot genoeg voor de kinderen: Isra, een meisje van 13 en Moesa, een jongen van 10. Nu logeren mijn moeder en broer hier. Dat kan nu ook. Ach, de familie, mijn moeder voorop, zijn zo trots op wat ik bereikt heb. Ze kon het amper geloven toen ik vertelde dat ik lijststrekker geworden was. Ik heb haar uitgelegd dat als je in Nederland stappen wilt en kunt zetten om kansen te creëren, er veel mogelijk is.’

‘Op de eerste verdieping hebben we op het dakterras een tuin aangelegd. Elk beetje groen is meegenomen. Het Waterkwartier is een diverse wijk. Het had van mij, zeker hier in deze buurt, nog wel wat diverser gekund. Iets meer sociale woningbouw en niet alleen woningen voor tweeverdieners. Het klopt dat er een tweedeling dreigt. Men heeft het gevoel dat mensen hier met de rug naar de wijk staan. Dat geldt in ieder geval niet voor mij, en ook niet voor mensen die ik spreek in de buurt. In tegendeel. Ik denk wél dat we meer gezamenlijke activiteiten zouden moeten organiseren, zodat we misverstanden en vooroordelen weg kunnen nemen. Ik vind het daarom leuk om aan allerlei activiteiten in de wijk of het Westerpark mee te doen. Ik betrek onze kinderen daar ook nadrukkelijk bij. Ik neem ze bijvoorbeeld mee als er geflyerd moet worden in de buurt voor een bepaalde activiteit. In de Biezantijn kom ik ook graag. Soepie doen. Ik heb beloofd binnenkort linzensoep te gaan maken. Met Ruud de Vries had ik regelmatig contact toen hij nog voorzitter van de wijkvereniging was. Met Hernany, de huidige voorzitter, helaas minder. Misschien komt dat nog.’

Betaalbaar wonen
Tot slot vragen we Ammar wat hij voor de wijk en voor Nijmegen belangrijk vindt voor de komende jaren. ‘Voor Nijmegen wordt de energietransitie een hele opgave. Dat mag geen elitaire discussie worden over de hoofden van de mensen heen. Het gaat daarbij ook niet om jong of oud, arm of rijk, maar om het creëren van een schoon leefklimaat voor iedereen, waarbij de kosten niet afgewenteld mogen worden op de mensen die het moeilijk kunnen betalen. Voor het Waterkwartier en Oud-West hoop ik dat de nieuwe bewoners zich prima verhouden tot de mensen die er al langer wonen. Dat het college zich houdt aan de afspraak dat er 40% sociale woningbouw gerealiseerd wordt. Betaalbaar wonen voor iedereen. Ik sprak laatst met twee oudere oma’s die zich zorgen maakten of hun kinderen en kleinkinderen ook nog wel in het Waterkwartier zouden kunnen wonen, omdat ze jaren moesten wachten op een woning.  De woningnood is enorm in Nijmegen, dat moet prioriteit zijn. Met wat meer groen, dat wordt wel eens vergeten.’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.