Tekst en foto: Serge, Zonnebloemstraat
Een beetje schuw stapte ik vorig jaar naar binnen bij de islamitische slagerij Al Madina in de Varenstraat aan het Zonnebloemparkje. Ik had wel twijfels. Spraken ze wel Nederlands? Moest je daar in een soepjurk naar binnen? Maar wonderwel werd ik rustig en vriendelijk behandeld, en dat werd sindsdien alleen maar beter. Gek genoeg ben ik de winkel van Nazjib – in al zijn eenvoud – misschien wel de gezelligste van heel Nijmegen gaan vinden.
Verwacht er niets bijzonders. Ze doen gewoon hun werk. Maar je ziet meer, dan in andere winkels. Er wordt vlees gezaagd, en soms gaat er een halve koe naar binnen. Of een groepje mannen doet een grote bestelling voor een bruiloft, waarbij veel gelachen en gepraat wordt. En er is altijd veel overleg. Ik versta geen woord Marokkaans, maar je voelt dat het lééft. En na afloop voel je altijd de rust wederkeren. Nederlands spreken vinden ze doodnormaal, ook al spreken sommigen dat slecht.
Maar het valt me op… Je ziet geen haat en nijd, geen pretenties, geen argwaan, en absoluut geen fundamentalistische eenkennigheid. Gewoon is goed genoeg. Ik voel me nergens toe gedwongen. In feite kan er alles. De menselijkheid die je geeft, krijg je zeker terug. Dat geldt voor het publiek ook, ook al komen daar veel verschillende types. Ik ervaar er veel eenheid, en het gevoel dat we in dezelfde wereld leven. Het heeft een hoog Ot & Sien gehalte, een maroc-versie van “t Schaep met de vijf pooten”. Als er wat te praten valt, dan doen ze dat.
Het doet denken aan oude Nijmeegse winkels, zoals de groentewinkel in de Biezenstraat, waar je altijd kon horen, wie er zwanger was van wie, of wie er in de bak zat vanwege wat? Of het kaaswinkeltje van Piet en Wil in de Houtstraat, of de vrolijke chaos in groentehandel Tappij Gielen aan de Parkweg, waar vrouwen van tachtig begroet werden met “Dág meisje!”.
Oud-telecomtechnicus Nazjib heeft een natuurlijke autoriteit. Als hij praat, is het stil. Maar hij luistert ook goed, en dat lijkt normaal in die wereld. In groepjes wordt er goed naar elkaar geluisterd en inhoudelijk gereageerd. Ik versta het niet, maar zie het. En stiekem vind ik dat een verademing, na alles wat ik in de oudbouwwijken heb meegemaakt. Ook Nazjib’s medewerkers laten veel gezond verstand en rust zien.
Er is veel saamhorigheid, maar tegelijk ook veel openheid. Ik heb me nooit buitengesloten gevoeld. Als ik iets zeg in zo’n debat, wordt er meteen ook op mij gereageerd. Eén land, één samenleving. Ik merk dat hier sterker dan elders. Het is een ontmoetingsplek met veel soorten voorbijgangers op een kruispunt van wegen. Bij velen merk je een nieuwsgierigheid naar wie hier eigenlijk wonen? Integratie wil eigenlijk iedereen.
Misschien is dit wel het echte Nederland, zoals het op zijn best altijd al was. Je zoekt elkaar op, overbrugt de verschillen, en gaat dan in common sense uitwisselen en samenwerken. In andere culturen is dat vaak een stuk moeilijker. Ik ervaar het als beschaving en merk het ook: wie goed doet, goed ontmoet. Zo ook in de snackbar van Khadri en zijn vrouw ernaast.
Iets weerhield me om dit te schrijven, alsof ik nou een geheimpje verklapt heb. In feite is er ook niets te zien daar: een slagerij, die ook groenten, fruit, en droogwaren verkoopt. Maar het zit ‘m in de kleine dingen. Ik heb als christelijke Limburger altijd veel lol in die halal slagerij. Niks bijzonders, maar altijd wat nieuws. Ze verdienden een leuk stukje, vond ik.
Ik hoop dat Nazjib’s bedrijfje het overleeft, want ik vind het een aanwinst. Ik vind al die verschillende culturen ook een aanwinst. Het geeft je meer vrijheid, maar dwingt ook tot openheid. Op het grensvlak tussen Christendom en Islam zijn vaker rijke culturen ontstaan. Hopelijk werkt dat bij ons ook een beetje. Voor wie daar naar binnen wil: opper gewoon eens wat, dan merk je vanzelf wel, wat je terugkrijgt…