Terug naar het Waterkwartier met Jacqueline Cleijne

Tekst: Michiel van de Loo
Foto’s: Dave van Brenk

Ze werkt er al bijna tien jaar niet meer, maar nog rijdt ze wel eens automatisch richting de Waterstraat wanneer ze naar haar werk gaat. Ze was vergroeid met haar vak en met de klanten die ze bijna dagelijks zag. Als het aan haar had gelegen, stond ze nu nog elke dag aardappels af te wegen, wortelen te schillen en uien te snijden. We gaan terug naar het Waterkwartier met Jacqueline Cleijne.

Folderen

‘Het pand is gesloopt,’ begint Jacqueline, ‘we zaten achteraan in de Waterstraat, op nummer 202. Mijn opa en oma begonnen daar in 1935 een groentewinkel. Opa, en later mijn vader, reden nog met paard en wagen door de wijk om de klanten te bedienen.’ Jacqueline is geboren in 1961. Ze was de tweede in een reeks van zes kinderen, allemaal meisjes. Ze ging naar de kleuterschool aan de Biezenstraat. ‘En toen gingen we verhuizen,’ vertelt Jacqueline. ‘Naar Eindhoven. Vader werd daar bedrijfsleider in een winkel van Albert Heijn. We hebben er maar een paar jaar gewoond, want in 1969 overleed opa onverwachts na een hartstilstand. De winkel in de Waterstraat moest doorgaan en mijn vader was de enige die het over kon nemen. Zodoende gingen we weer terug naar Nijmegen. Mijn moeder vond het wel jammer, kan ik me herinneren. Die beviel het wel in Eindhoven. Maar ja, het loopt zoals het loopt. Ik kwam op de Theresiaschool terecht. Om in de winkel te helpen waren we toen nog te klein, maar we moesten wel al folderen in de wijk. Door weer en wind. De winkel was beneden en boven was de woning met vier slaapkamers. We sliepen met tweeën op één kamer. Knus en gezellig.’

Het pand van opa in 1935 met paard en wagen

Pastoor Nas

Het waren niet alleen jongens die kattenkwaad uithaalden. ‘Dat deden wij ook hoor. Je was bijna altijd buiten hè. Ruitje intikken bij de stort of met een crossmotor scheuren. Dat deed ik samen met mijn zusje Christien. Die motor hadden we voor 5 piek op de kop getikt. Het ding reed alleen als je ermee naar beneden suisde. Dat was erg leuk. Later nog verkocht voor 7,50. Hadden we nog winst ook,’ lacht Jacqueline. ‘We deden ook onschuldige spelletjes hoor, zoals tollen, knikkeren, touwtjespringen, landjepik. Onze ouders waren niet zo streng. We groeiden vrij zelfstandig op, want zij waren de hele dag aan het werk. Ze waren wel erg gelovig. Pastoor Nas kwam elke zondag op visite. We moesten meehelpen in de kerk als meisje. Niemand wilde dat eigenlijk, maar het moest. Als hij ’s ochtends niemand van ons in de kapel aantrof, belde hij je uit bed, zo was-ie wel. ‘

Na de lagere school ging Jacqueline naar de lagere detailhandel school aan de Goffertweg. ‘Tot mijn zestiende,’ gaat Jacqueline verder. ‘Toen stond ik voor de keuze: of doorleren, of werken. Ik koos het laatste. Ik solliciteerde bij Pro Tempo aan de Energieweg en werd meteen aangenomen. Pro Tempo levert wielen, luchtbanden en allerlei onderdelen van aanhangwagens en machines. Ik had er een kantoorbaan en dat beviel me best. Ik heb er zeventien jaar gewerkt.’

Molenweg

‘Uitgaan deed ik bij Lord Nelson en Old Cave, maar ik was niet zo’n uitgaanstype hoor. Ik vond bijvoorbeeld voetballen veel leuker. Ik speelde vanaf 1973 in het eerste damesvoetbalelftal van SCH. Daar speelden veel meisjes uit het Waterkwartier. Nu voetbal ik nog steeds bij de Trekvogels aan de Luciaweg. In Lord Nelson leerde ik wel een vriendje kennen, heb tien jaar verkering met hem gehad en in oktober 1986 zijn we getrouwd. Helaas was het na twee jaar over en uit. Ik woonde met hem in Beuningen. Daarvóór heb ik altijd thuis gewoond. Mijn zusjes bleven ook aan de Waterstraat wonen, zo lang ze dat wilden. We hadden het er goed en het was altijd gezellig. Ik ben in 1988 weer terug naar Nijmegen gegaan. Ik kon een flatje aan de Molenweg krijgen tegenover de Albert Heijn. Dat is officieel in Hees en daar woon ik nog steeds. Nog wel een paar min of meer serieuze relaties gehad, maar geen blijvertjes.’

Gunfactor

In 1994 kondigden de ouders van Jacqueline aan dat ze het wat kalmer aan wilden gaan doen. ‘Ik was van al mijn zussen de aangewezen persoon om de winkel over te nemen,’ vertelt Jacqueline. ‘Ik moest nog wel snel een paar certificaten en het middenstandsdiploma halen. In eerste instantie deed ik het samen met pa; hij deed de vis, die verkochten we ook, en ik de groente. Natuurlijk merkten wij ook dat de kleine middenstand het steeds moeilijker kreeg. Veel winkeltjes waren gedwongen te stoppen door de opkomst van de supermarkten, maar veel mensen uit het Waterkwartier bleven trouw naar onze winkel komen. Dat kwam deels doordat we een eigen snijderij hadden. Dat maakt de gesneden groente toch iets verser en lekkerder dan bij de supermarkt; klanten konden dat waarderen. Daarnaast hadden we de gunfactor, van generatie op generatie waren de mensen gewend om bij ons hun groente te kopen.’

Najaarskermis

Vader Jan Cleijne overleed in 2004 en moeder Stien in 2006. ‘De laatste dag dat de winkel open was, was ruim drie jaar later, op 31 december 2009. Dat was met pijn in het hart hoor. Het was niet mijn keuze, maar het kon niet anders. Ik heb er heel wat traantjes om gelaten. Toen het pand een aantal jaren later gesloopt werd, ben ik bijna dagelijks gaan kijken. De uitvoeder kwam op een van die dagen naar me toe met een grote doos vol archiefstukken van de winkel. Die had mijn vader ooit erg goed verstopt, maar geen flauw idee waarom. De wijk is wel erg veranderd. Het ziet er allemaal een stuk mooier uit, maar ik herken mezelf er niet meer in. Veel mensen die er woonden zijn vertrokken, en eerlijk gezegd, ik zou er zelf niet meer willen wonen.’

Jacqueline werkt nu bij De Leeuw Metalen aan de Scheepvaartweg: in- en verkoop van oud ijzer. Jacqueline: ‘ik sta bij de weegbrug en betaal de mensen uit voor wat ze komen brengen. Leuk werk vanwege het persoonlijke contact. Tijdens de najaarskermis in oktober neem ik altijd vrij. Dan sta ik samen met mijn zus Marion met paling bij de buurtsuper van Hennie Linders. Tien dagen lang en dat al vijftig jaar. Er zijn klanten die dan eerst komen vragen wat we willen eten en die dat dan komen brengen, met bestek erbij. Lief hè? Het is elk jaar weer een feestje en dat wil ik voor geen goud missen!

Jacqueline voor de nieuwbouwwoningen aan de Waterstraat waar ooit de winkel zat

 

Eén reactie op “Terug naar het Waterkwartier met Jacqueline Cleijne“

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.