Veel wijkbewoners zullen verbaasd opkijken bij het horen van straatnaam Het Zwin. Huh? Waar ligt dat dan? Het is een pleintje, wat omsloten wordt door de Rivierstraat, Biezenstraat, Rijnstraat en Kanaalstraat. We kennen de straat sinds 1992 en één jaar later is Portaal er gaan bouwen. De even kant die uitkomt op de Rivierstraat telt acht huizen. De oneven kant die loodrecht op de even kant staat, telt 5 woningen. Bewoners van wooncomplex de Waterman met 57 appartementen, speciaal bestemd voor senioren, kijken vanaf hun achterbalkon neer op Het Zwin, maar hebben allemaal een huisnummer aan de Kanaalstraat gekregen. Het plein kent ook een groenstrook met een paar zitbankjes en enkele bloemperkjes. De naamgeving van het pleintje is te danken aan Het Zwin, een beschermd natuurgebied op de grens van Vlaanderen en Nederland. Je kunt er mooi wandelen.
Simone Nicolasen
Simone Nicolasen woont met haar partner Gio in een van de eerste huizen aan de even kant. ‘Ik ben in 1969 in de Kolpingbuurt geboren,’ begint Simone. ‘Vlak daarna verhuisden we naar de Kornoeljestraat in Heseveld. Ik heb nog een twee jaar oudere zus, Mary, en pa verdiende zijn geld als loodgieter en verwarmingsmonteur. Daar ben ik opgegroeid. Ik ging naar de Berberisschool, nu de Zonnewende, dat was bij ons om de hoek. Na de lagere school volgde ik de huishoudschool en daarna een opleiding om de bejaardenverzorging in te gaan. Daar heb ik dertien jaar in gewerkt.’
Waterman
Simone deed en doet haar hele leven al veel vrijwilligerswerk. Op een zinvolle manier creatief bezig zijn, is helemaal haar ding. ‘Ik was tien jaar bezig in de Driesprong in de Wolfskuil bij de vrouwenclub’, vertelt Simone. ‘Die organiseerden creatieve ochtenden op woensdag. Ik was actief bij de Stadshobbywerkplaats aan de Sint Hubertusstraat en hier in het Waterkwartier bij de kidsclub en elk jaar bij de bouwdorpen. De laatste jaren ben ik mantelzorger voor mijn ouders. Ze wonen inmiddels in Beuningen en gingen allebei dementeren. Mijn vader is ruim vier maanden geleden helaas overleden. Tot die tijd ging ik er om de dag heen. Nu moeder alleen over is, kom ik er elke dag. Ik probeer altijd iets creatiefs te verzinnen, waar we samen mee bezig kunnen zijn. Ze gaat wel snel achteruit. Gelukkig herkent ze mijn zus en mij nog wel en dan krijgen we meteen lieve knuffels. Maar ze vergeet heel snel. Als ’s middags mijn zus komt en ik ben ’s ochtends bij haar langs geweest, dan is ze dat alweer vergeten. Dat korte termijn geheugen is helemaal weg. Ik ben blij dat ik de tijd heb om haar veel aandacht te geven. We zijn als familie altijd erg close geweest. Een heel warm gezin. We hadden alles voor elkaar over. Met mijn vader heb ik nog tot zijn dood toe gedanst. Dan leefde hij helemaal op. Ik heb het nooit een opgave gevonden er voor ze te zijn. Ik haal daar erg veel voldoening uit. Mijn eigen zus en een zus van mijn moeder wonen allebei hier in de Waterman. Lekker dichtbij. Daar kom ik elke week wel een paar keer.’
Gio
Zo komt het gesprek op de straat waar Simone al vanaf het begin woont. ‘Portaal is in 1993 gaan bouwen. Het zouden eerst koopwoningen worden, maar daar was nauwelijks interesse voor. Toen zijn ze in de verhuur terecht gekomen. Nog behoorlijk aan de prijs hoor, want we betaalden 695 gulden per maand. Nu is het bijna 800 euro. Ik had toen nog een relatie met mijn vorige partner. Dat duurde tot 2000. Nu woon ik hier al jaren met Gio. Ik kende het Waterkwartier een beetje van mijn ouders die heel vroeger in de Oude Rijnstraat hebben gewoond. Mij leek altijd al het Waterkwartier veel leuker en gezelliger dan Heseveld.’
Jacqueline Cleijne
Wat betreft criminele activiteiten die de krant halen heb ik niks kunnen vinden over Het Zwin. ‘Er is wel eens ingebroken in de straat hoor en er is zelfs ooit geschoten. Dat is zo’n 25 jaar geleden. In mijn herinnering was een ruzie in de Oude Rijnstraat uit de hand gelopen; mensen zaten elkaar achterna en toen heeft hier in de straat iemand die er niks mee te maken had een verdwaalde kogel in zijn arm gekregen. Maar ik voel me hier erg veilig hoor. Iedereen kent mij ook. Ik heb altijd veel voor de kinderen uit de buurt gedaan, zodoende ken ik veel ouders.’
Simone heeft nog warme herinneringen aan de tijd toen ze hier pas kwam wonen. ‘Jacqueline Cleijne had nog een winkel aan de Waterstraat naast Rob Keller. Ze kwam persoonlijk hier een zak aardappelen brengen, die ik niet eens af hoefde te rekenen. Ik werd ook in de winkel altijd hartelijk ontvangen. Ik vond het erg jammer toen ze de winkel in 2009 opdoekte. Ze sponsorde toen en nu nog steeds de bouwdorpen. Door Jacqueline voelde ik me meteen erg welkom hier en betrokken bij de buurt.’
Hondenlosloopgebied
Die betrokkenheid bij de buurt maakt dat Simone meteen het initiatief neemt wanneer ze verbeterpunten ziet. ‘Met een aantal andere hondenbezitters zijn we drie jaar bezig geweest voor een mooi hondenlosloopgebied hier. Eerst gebruikten we de overstortplek in het Westerpark, maar dat mocht ineens niet meer, omdat de grond er vervuild zou zijn, terwijl er wel jarenlang kinderen mochten spelen. Maar goed, we hebben nu een officieel afgebakend losloopgebied waar erg veel gebruik van wordt gemaakt en die ook een sociale functie heeft, want het is echt een ontmoetingsplek geworden. Het pleintje hier was vroeger betegeld, ik heb de gemeente zo ver gekregen dat ze er een grasveldje van maakte. Veel leuker toch?’
Grindgat
‘Ik vind het wel jammer dat we nooit iets met de straat samen doen. Helemaal in het begin hebben we ooit een barbecue georganiseerd en later voor de kinderen hebben we eens een zwembadje neergezet. Voor limonade gezorgd; de ouderen konden jeu de boulen, waarbij het de bedoeling was ze uit de flat te krijgen, maar dat is niet gelukt. Je krijgt ze met geen stok de deur uit.’
De voortuintjes liggen er over het algemeen keurig bij; er is nauwelijks verloop en hier parkeren is nooit probleem. Gehorig zijn de huizen nauwelijks al hoort ze wel eens de buurjongen Turkse liedjes zingen, maar dat is geen straf. Ze kan er prima mee opschieten. Nee, verhuisplannen heeft Simone niet, alhoewel…’als ik de postcodeloterij een keer win, zou ik een huis in Weurt kopen, vlakbij het Grindgat, een mooiere plek om de honden uit te laten, is er niet,’ besluit Simone.
De Wester had graag nog met meer bewoners gepraat, we hadden er zelfs afspraken over gemaakt, maar die konden helaas op het laatste moment niet doorgaan. Dat gaan we nog een keer goed maken.
Tekst Michiel van de Loo
Foto’s Dave van Brenk