Terug naar het Waterkwartier met Patricia Meyer

Patricia woont sinds 2013 in de Voorstenkamp. Grote huizen, geschikt voor een gezin met zes kinderen liggen niet voor het oprapen. Daarom verhuisden ze bijna acht jaar geleden van de Schipbeekstraat naar de Voorstenkamp. Maar niet van harte. ´Weet je dat ik van mijn buren nog steeds hun voornaam niet ken?’ begint Patricia. ‘Dat zal je in het Waterkwartier niet gebeuren.’

Biezenstraat

Patricia is geboren in maart 1973 in de Kolpingwijk. ‘Drie jaar later zijn we naar Biezenstraat 144 verhuisd,’ vertelt ze. ‘Daar woonden we naast het postkantoor. Ik heb nog een oudere broer en zus. Mijn vader werkte in de bouw, maar hij pakte alles aan als er handel in zat. Op de crèche kreeg ik met zuster Francien te maken; op de kleuterschool met juf Tromp en Ernestien en van de lagere school kan ik me juf Monsuwe, juf Quint en juf van Zachten, die rooie uit Groesbeek, nog herinneren. Die nodigde ons met de hele klas wel eens in Groesbeek uit om daar te komen spelen. Verder had je juf Koenen, juf Hendriks, meester Sambeek en zuster Imelda natuurlijk. Voor de school hoefde ik de straat maar over te steken, maar graag ging ik er niet naar toe. Als ik er onder uit kon komen, deed ik dat. Zo ging ik bij het zangkoor van de kerk, want dan kreeg je weer een paar uur vrij. Niet dat ik kan zingen, dat gaat zo vals als een kraai, maar dan playbackte ik maar wat.’

Kattenkwaad

Patricia hield niet zo van de typische meisjesdingetjes. Ze was een tomboy, zoals ze dat zelf noemt. Vaak op straat te vinden en altijd met een hele groep. Patricia: ‘Ik kan wel wat namen noemen: Chantal, Mariska, Karin, Monique, Angelique, Lia, Miranda, Renate, Esther en van de jongens Özkan, Erik, Emiel, Oscar, Patrick en ik vergeet er vast een paar. We waren altijd buiten en wat doe je dan? Het liefst dingen die je niet mocht, hahaha. Bij de kerk rondhangen, bij het Gemeenschapshuis naar binnen gluren, bloemen plukken bij de nonnen of op het Maasplein bij de fysio drollen naar binnen gooien. Kattenkwaad uithalen dus. Soms pesten. De Hillbillies waren vaak het slachtoffer. Een familie vernoemd naar een populaire tv-serie van toen. Met sommige mensen had je altijd ruzie zoals met Doortje Munster. Maar die reageerden dan ook steeds. Kwamen ze kwaad naar buiten gerend, daar zat je gewoon op te wachten. Het was niet altijd kattenkwaad hè, we speelden ook balverstoppertje en ’s winters gingen we schaatsen bij Noviomagum en sleetje rijden bij de Honig. Ik heb een erg leuke kindertijd gehad.’

Wim Kok

‘Waar we het liefst naar toe gingen was het eilandje in de Biezen. Een stukje land van zes bij zes meter, met een gracht er omheen. Je moest een vlot bouwen om op het eilandje te komen. Natuurlijk ging dat wel eens fout en kukelde je het water in, dat vreselijk stonk. Op dat eilandje had je struiken en bosjes; reuze interessant om te scharrelen, want daar waren we natuurlijk ook al mee bezig. Van die takken heb ik nu nog littekens. We hingen eigenlijk overal rond. Ook bij de grote speeltuin aan de Rivierstraat en de friettent van Wim Kok natuurlijk.’

‘Al had ik een hekel aan school, ik ging wel elk jaar over. Ik kon erg goed afkijken, haha. Ik kwam er pas op mijn 32e achter dat ik een slecht gehoor had. Toen werd ook pas ADHD geconstateerd. Vroeger heette het dat je gewoon een druk kind was. Ik leek op mijn moeder, werd er dan gezegd. En nu twee van mijn kinderen ook. Het zit in de genen hè, maar nu krijgen ze er medicatie voor.’ Na de lagere school volgden er een aantal middelbare scholen, maar zonder veel succes. Roncalli, een technische school, huishoudschool Rosa de Lima aan de Sperwerstraat, de Sonnewijzer, een school voor moeilijk opvoedbare kinderen, de mavo van de Klokkenberg en uiteindelijk kwam Patricia terecht bij de LWM, een leerwerkplaats voor meisjes. ‘Dat was helemaal een afvoerputje,’ vertelt Patricia. ‘Daar zat veel drama tussen, maar ik heb er wel een diploma gehaald.’

Huisvrouw

Dat Patricia niet altijd even makkelijk was en veel spijbelde, had een oorzaak. Patricia: ‘Ik was een beetje een papa’s kindje. Ik hield veel van hem, maar ik heb hem niet lang mee mogen maken. Toen ik net vijftien jaar was overleed hij aan een hartstilstand, een gevolg van zijn suikerziekte. Hij was maar 41 jaar, maar had geleefd voor iemand van 80. Maar hij was niet een man die zich aan doktersvoorschriften of diëten hield. Dat werd hem wel fataal. Ik miste mijn vader erg. Naar mijn moeder luisterde ik niet. Die ging graag naar de bingo. Ik was nog minder thuis. Ging vaak stappen. Lord Nelson, Joy e

n wanneer alles dicht was nog naar de Ambassadeur, die was tot zes uur open. Sloop ik daarna het huis binnen en moest de volgende dag weer naar school. Nee, toekomstdromen heb ik nooit gehad, huisvrouw worden in een groot gezin, dat was het wel.’

Aqua Rhythm Dancers

Patricia was net 19 jaar toen haar eerste kindje geboren werd: Jason. ‘Het eerste jaar heb ik met de baby bij mijn moeder gewoond,’ vertelt Patricia. ‘Ze hielp met alles. Daarna kon ik naar een klein huisje aan de IJsselstraat. Toen er nog meer kinderen kwamen, Riordan en Geniva, werd het daar te klein

Patricia en Gilldany

en verhuisden we in 1998 naar een iets grotere woning aan de Schipbeekstraat.’

Ondertussen werkte Patricia met veel plezier bij v.v. Krayenhoff en via Tandem vanaf 2002 eerst in huiskamer De Dolfijn in de oude Jozefschool en toen dat gesloopt werd in de Aquamarijn. ‘Ik heb het altijd leuk gevonden met kinderen te werken. In de Aquamarijn hadden we een eigen ruimte en deden we van alles. Eigenlijk met als voornaamste doel om ze van de straat te houden. Dat was een groot succes, zeker als we iets bijzonders deden zoals met Halloween bijvoorbeeld. Ik kreeg door Astrid ook de kans om de garde- en showdanssport in Nijmegen weer onder de aandacht te brengen. Dat vond ik als kind al erg leuk; de halve buurt danste dan ook bij de Nijmeegse Jokers. Voor mijn dochter Geniva was dat een mooie kans om als soliste te starten met Astrid en Martijn als trainers. Zo ben ik met medewerking van de directeur van de Aquamarijn, Willie Peters, in de gymzaal een dansvereniging begonnen: Aqua Rhythm Dancers. Binnen no time hadden we zo’n 80 dansende kinderen en ook groepen volwassenen. Uit de hele regio wilden meisjes dansen bij onze groep. Ik gaf zelf les en we deden mee aan allerlei toernooien en Europese kampioenschappen.’

Van wisselwoning tot huurhuis

Op den duur kon Patricia het allemaal niet meer opbrengen. Het was vaak drie tot vier keer lesgeven in één week. Toen ze ook weer zwanger werd, is ze ermee gestopt. Patricia: ‘Jahnino diende zich aan in 2010 en niet lang daarna een tweeling: Gillmaine en Gilldany. Zes in totaal nu. Vijf jongens, één meisje. Niet allemaal van dezelfde vader, ze hebben met elkaar gemeen dat ze uit Curaçao komen, maar ik voed de kinderen alleen op. Onderling gaat het prima. Ze wonen niet voor niets allemaal nog thuis. Toen de tweeling zich aandiende was de Schipbeekstraat te klein; de tweeling sliep in de inbouwkast in hun wiegjes. Ik vond bij Entree dit huis. In de Voorstenkamp, een huis met vijf slaapkamers en dat zocht ik. Ik moest wel voor een paar duizend euro aan spullen overnemen. Toen we er introkken hoorden we dat de vorige huurders er uitgezet waren, omdat er wiet in huis was. Daar kwamen we snel achter. Tussen de vloerbedekking en de planken, overal vonden we wiet,’ lacht Patricia.

‘Het huis, met ook nog een mooie badkamer, en de tuin zijn oké, maar de rest is niks. Er is hier geen bal te doen voor de kinderen. Die vervelen zich dood. Sinds kort zijn er wat naschoolse activiteiten en kunnen ze gaan gymmen voor 50 cent. Dat deden we in het Waterkwartier 20 jaar geleden al. Mijn moeder is in 2004 overleden. Alleen mijn zus woont nog in de wijk. Daar kom ik soms nog wel eens, maar helaas niet zo vaak als ik zou willen. Ik moet het hele end fietsen of er wel twee bussen voor nemen. Om te wonen zou ik dolgraag weer terug willen. Vooral voor de jongste drie kinderen, maar dan moeten de oudste wel het huis uit zijn. Mijn hart ligt in het Waterkwartier. Hier ken ik bijna niemand.’

Tekst: Michiel van de Loo
Foto´s: Dave van Brenk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.