In 2013 verhuisde hij naar het Waterkwartier. Twee jaar daarna bezocht hij voor het eerst een vergadering van wijkvereniging Ons Waterkwartier en weer twee jaar later in 2017 volgde hij daar Ruud de Vries op als voorzitter. “Wat goed is, komt snel” luidt het spreekwoord en dat gaat in dit geval zeker op voor Hernany Hernandez. De Wester zoekt hem op in Riverland, zijn sportschool in het Honigcomplex, en evalueert met hem zijn eerste jaar als voorzitter van de wijkvereniging.
‘Toen ik drie jaar geleden de eerste keer bij de wijkvereniging kwam, viel me meteen het aantal professionals op waarmee de wijkbewoners rond de tafel zaten. Er waren vertegenwoordigers van Tandem, Portaal, de politie, de gemeente en er werd serieus over allerlei thematieken die er speelden, gepraat. Ik had enige ervaring met een Antilliaanse gemeenschap in Meijhorst, maar hier was de aanpak veel professioneler,’ begint Hernany.
Riverland
Hernany is geboren in Zwanenveld, Dukenburg in mei 1983. Toen Hernany drie jaar oud was gingen zijn ouders terug naar de Antillen, want het leven op Curaçao beviel beter. Toen Hernany 17 jaar was, ging hij terug naar Nederland om hier te studeren: ITC, netwerkbeheerder. Tijdens een stageperiode bij een promotiebedrijf in Ede, kreeg hij een contract aangeboden en hij bleef daar werken. Maar er schuilt ook een ondernemer in Hernany. Wanneer hij in het Honigcomplex aanwezig is bij een brainstormsessie over de invulling en toekomst van het gebouw, begint het bij hem te borrelen en lanceert hij het concept van Riverland.
‘Bij de opzet van Riverland heb ik ook nadrukkelijk naar de wijk gekeken,’ gaat Hernany verder. ‘Het moest een open karakter hebben. Op Curaçao hadden we een tuinhuisje achter het huis, waar de hele buurt welkom was. Het was een zoete inval. We deden er spelletjes en iedereen vierde er zijn of haar verjaardag. Dat idee, een zoete inval en een plek met een verenigingsgevoel, zien we ook weer terug in de sportschool. Gemeente Nijmegen is voor de sportschool ook belangrijk. Als we hier ooit weg moeten omdat het gesloopt wordt, kunnen ze hulp bieden bij de herhuisvesting. Ik heb dit samen met een compagnon opgezet. Inclusief stagiaires werken er nu zo’n dertig mensen en er zit nog steeds groei in. In eerste instantie dacht ik met een startinvestering een jaartje te kunnen draaien, maar zo werkt het niet. Het was vanaf dag één aanpassen, veranderen, opnieuw investeren en zo gaat het maar door.’
Hernany woont dan inmiddels in het Waterkwartier. Op de hoek van de Weurtseweg en de Waterstraat heeft hij een huis gekocht en op 1 mei 2013. De dag dat hij trouwt met Carlijn ontvangt hij ook de sleutel van de woning. Ze hebben nu twee kinderen, Joas van drie jaar en Lina van acht maanden.
Anne-Marie Nannen
Na zijn eerste vergadering bij de wijkvereniging ging Hernany activiteiten ontplooien voor de wijk. Hij sloot zich aan bij de Vrienden van het Westerpark en bij de Agendacommissie. ‘Die eerste jaren heb ik heel veel geleerd hoe het reilt en zeilt in het Waterkwartier,’ vertelt Hernany. ‘Ik voelde snel een hechte band met de wijk. Toen Ruud vorig jaar te kennen gaf, dat hij wilde stoppen als voorzitter en er uitgekeken moest worden naar een nieuwe, keken er al snel een aantal mensen mijn kant op. Maar ik twijfelde, wilde het eerst niet doen, te druk met andere dingen, mijn werk, mijn gezin, maar na een paar gesprekken met onder andere Anne-Marie Nannen, de wijkmanager, heb ik me over laten halen. Anne-Marie vond mij best passen in het profiel en ze drukte me op het hart dat ik zelf invulling kon geven aan dat voorzitterschap, dus geen kopie van Ruud hoefde te zijn.’
Ruud en de overlegorganen
Ruud de Vries zat in 18 verschillende platformen en/of overlegorganen en hij had evenzovele eindverantwoordelijkheden. Mocht hij onverwacht wegvallen, wat God moge verhoede, maar niet ondenkbaar is voor iemand van 70 plus, dan heeft de wijk een probleem. Hernany: ‘Al die posities moesten over zoveel mogelijk verschillende personen verdeeld worden. Zij dienen op hun beurt de bevindingen terug te koppelen naar de wijkvereniging. Ik hoef dan als voorzitter niet bij al die vergaderingen aanwezig te zijn. Natuurlijk zit ik toch wel in een paar van die overlegorganen, zoals de Klankbordgroep Waalfront, maar dat is ook deels vanwege Riverland en mijn directe woonomgeving.’
Hernany somt de overige overlegorganen op binnen de wijkvereniging zoals Verkeer/Groen/Straatnaamgeving, Vierdaagse, De Wester, de WuM (voorheen West wil groene buffer), het Activiteitenfonds, Wijkactiviteiten, het Kronenburgerforum, Platform Cultuur, Herdenking van de bombardementen, Klankbordgroep Engie, de Agendacommissie, Welkomsttassen, Contact met nieuwe bewoners, Wonen en openbare ruimte, Ontwikkeling Nyma terrein en de Vasim, AED West. ‘Er is ook een secretaris, Yvonne Hendriks, en een penningmeester, Ton Verberne, die actief betrokken zijn binnen de diverse overlegorganen,’ gaat Hernany verder. ‘Deze nieuwe manier van besturen van de wijkvereniging gaan we dit jaar geleidelijk aan vormgeven met hulp van diverse betrokkenen. Iedereen kan er dan aan wennen en er is een duidelijke communicatie naar buiten toe. Begin volgend jaar, wanneer het duidelijk is wie er verantwoordelijk is voor welk overlegorgaan, gaan we dat publiceren in de Wester.’
Pauzes
‘Kijk, Ruud is een levende legende, die valt niet te kopiëren, en dat zou ik ook niet kunnen en willen. Hij was de spin in het web, waar alles omheen draaide. Daar ga ik niet voor. Ik wil ook aan anderen de ruimte geven om zich te ontplooien en te ontwikkelen. Daarom is het ook goed dat Ruud het stokje heeft overgedragen. Hij had er aanvankelijk wel moeite mee om dingen los te laten, maar dat begrijp ik wel. Nu gaat hem dat veel beter af. Ik loop wel eens bij hem binnen, als ik vragen heb over het een of ander. Dan staat hij altijd voor me klaar. Ruud ziet nu ook dat de wijkvereniging een team is. De vergaderingen lopen sinds vorig jaar december duidelijk anders dan voorheen. Tot die tijd was vooral Ruud aan het woord, nu zijn het de vertegenwoordigers van de verschillende groepjes die updates geven van wat er uit hun clubje te melden valt. Ik wil wel net als Ruud meteen om half acht beginnen en om half tien klaar zijn. Ik laat soms wel eens een onderwerp wat langer doorlopen. Experimenteer ook met het inlassen van pauzes, zodat iedereen fris blijft. Ik ben er best tevreden mee, zoals het nu gaat. Ik heb nog niks in de soep laten lopen,’ lacht Hernany.
Nieuwkomers
Hernany is een innemende persoonlijkheid. Die eigenschap zal er zeker toe bijgedragen hebben dat hij door de wijkbewoners enthousiast en positief ontvangen is. ‘Ik vind het belangrijk om zoveel mogelijk verhalen van de oude garde te horen,’ gaat Hernany verder, ‘mensen die hun leven lang hier gewoond en gestreden hebben voor de wijk, mede waardoor de gemeente ons nu ziet als een serieuze gesprekspartner. Aan de andere kant komen er steeds nieuwe mensen in de wijk wonen. Magnetron-mensen noem ik ze wel eens, die in eerste aanleg niet zo sociaal over kunnen komen. Maar nieuwkomers hebben eerst een paar jaar tijd nodig om van hun huis een thuis te maken. Pas daarna kijken ze verder de wijk in. Dat kost tijd. Met de Vrienden van het Westerpark help ik mee activiteiten op te zetten om in de wijk oud en nieuw met elkaar te verbinden, zoals een buurtbarbecue, spellenmiddag etc etc. Dat lukt heel aardig. Mensen die geen grote tuin hebben, gaan vanzelf naar het Westerpark. De geboren Waterkwartierder is vrij direct, kan zelfs heel kortaf zijn. Dat schrikt anderen wel eens af, maar woon je hier wat langer dan kun je daar doorheen kijken.’
Waterkwartier op Stelten
Op 15 september zou er op sportpark de Biezen een groots aangekondigde braderie/rommelmarkt plaatsvinden met 150 kramen, omlijst met van 12.00 tot 24.00 uur talloze bekende artiesten. Op de valreep is het feest afgelast. Heeft Hernany daar ook nog een rol in gespeeld? ‘Ik hielp Greet een beetje met het aanvragen van de vergunningen omdat dit helemaal digitaal ingediend moest worden. Ik heb daar ervaring in, en zag toen al een aantal potentiële valkuilen passeren, zaken die in ieder geval nog met de organisatie geregeld zouden moeten worden. Anne-Marie Nannen was er vanaf het eerste uur bij betrokken en toen werd al snel duidelijk dat het hele gebeuren van het Westerpark naar het SCH-terrein verplaatst moest worden. Vrij snel daarna diende de volgende kritische vraagstukken zich aan. Het aantal bezoekers zouden er wel eens zóveel kunnen worden, dat niet meer aan de veiligheidseisen voldaan kon worden. Hoe zit het met de vluchtroutes, EHBO, omwonenden bijvoorbeeld? Ik had alle begrip voor de zorg van de gemeente. Het was nu te kort dag om daar als organisatie nog iets mee te kunnen doen. Je hebt minstens een half jaar nodig, wanneer je zo’n groot festival neer gaat zetten. Dan hou je voldoende tijd over om bij te kunnen schaven als dat nodig is. Ik ken die lui van de organisatie verder niet, hoor. Een en ander zal nog geëvalueerd worden, en daar zal de wijkvereniging zeker aan tafel bijschuiven.’
Het voorzitterschap
‘Wat ik er leuk aan vindt?’ herhaalt Hernany mijn vraag. ‘Dat is een goeie vraag. Het Waterkwartier is een levendige, actieve wijk. We zijn een serieuze gesprekspartner van de gemeente, die inziet dat er veel goeds gebeurt hier. Als het nodig is, slaat onze wijkmanager Anne-Marie bij wijze van spreken voor ons met de vuist op tafel in het stadhuis,’ lacht Hernany. ‘Zo zie je dat je met een relatief klein clubje een hoop voor elkaar kunt krijgen. Ik ben zelf een ondernemend typetje, dat graag met doelen voor ogen werkt en graag zijn ei kwijt wil. Als team kunnen we dat doen hier. Wat ik echt lastig vind, zijn conflicten. Ik kan er wel mee omgaan hoor, als ze zich aandienen, maar soms hebben ze een lange, voor mij onbekende voorgeschiedenis. Dan wordt het lastig oordelen en onderscheiden of iets emotie is of terecht. Je wilt het vertrouwen van mensen niet schaden. Ik had bijvoorbeeld ooit een discussie met een betrokken wijkbewoner die al heel lang actief is in de wijk en daar kwamen we niet goed uit. Toen moest ik zelf de stap nemen, hem opzoeken, om er toch uit te komen. Op zo’n moment is dat een lastige stap, maar wel de beste. Hij is een van de mensen waar ik hier in de wijk ontzettend veel respect voor heb. We hebben het uitgepraat en het gaat beter dan ooit tussen ons. Wat me wel tegenvalt is hoe snel de tijd voorbijvliegt. Als ik kijk naar het proces waar de wijkvereniging in zit, dan zou ik eigenlijk al veel verder willen zijn, maar misschien ben ik te ongeduldig.’
Vijf jaar
Hernany: ‘Ik ben voor drie jaar gekozen en de rest van het bestuur ook. Die termijn ga ik hopelijk volmaken. Of ik me dan weer verkiesbaar stel, kan ik nu nog niet zeggen. Weet je waar ik wel eens van droom? Om hier in het Waterkwartier binnen nu en 5 jaar een centrum voor sport, gezondheid en geestelijk welzijn te realiseren. Niet hier op het Honigterrein, maar aan de rand van de wijk tegen het Westerpark aan. Het moet wel een landelijke uitstraling hebben. Voor minder ga ik niet. Een plek waar veel dingen samenkomen, met een link naar de wijk, een uitbreiding van het Westerpark. Waar oud en nieuw zich verbinden. Het park neemt een sleutelplek in. Het moet een ontmoetingsplek worden, veel meer dan nu, met een speeltuin, en een pop-up café of kiosk. Met de ene keer pannenkoeken en een andere keer poffertjes. Met tafeltjes, stoeltjes, waar veel bedrijvigheid is. Wanneer je er een dag niet geweest bent, heb je wat gemist. Daar droom ik wel eens van.’
I have a dream….