Eind december van het afgelopen jaar kreeg hij nog een oorkonde uitgereikt en werd hij uitgeroepen tot Oppernuilerd van de Eeuw. Een titel die hij mede te danken heeft aan zijn nimmer aflatende kritische houding ten opzichte van N.E.C. Met name op social media krijgt de club er na een nederlaag steevast flink van langs. Hij reageerde op twitter dan ook meteen erg gevat op zijn geuzennaam Oppernuilerd: “Ik weet zeker dat ik dit seizoen meer prijzen pak dan N.E.C.”. Het ziet er naar uit dat hij gelijk gaat krijgen. De meeste mensen kennen Jean Knipping echter als zanger van het levenslied. We gaan terug naar het Waterkwartier met Jean Knipping.
Hij is geboren in 1962 aan de Weurtseweg 38. ‘Het pand is nu gesloopt,’ begint Jean. ‘Het was tegenover transportbedrijf Schraven, die hadden daar hun ingang. Ik was de oudste; een jaar later kwam mijn zus José en weer een jaar dáárna mijn broer William. Later zouden nog Lissy en Reino volgen, maar toen waren we al verhuisd. Pa werkte als vrachtwagenchauffeur bij Te Winkel en Oomes en later was hij bedrijfsleider bij Humber, een olie-overslagbedrijf op het industrieterrein. Moeder heette De Haas en kwam uit het Waterkwartier, pa woonde oorspronkelijk in de Onderstad, later in het Willemskwartier aan het Potgieterplein. Een van mijn vroegste herinneringen is een losgebroken stier bij het slachthuis en dat ik met mijn moeder naar binnen moest vluchten voor dat beest. Nee, ik ben nooit iets te kort gekomen. Pa werkte zich een slag in de rondte en moeder verdiende bij als schoonmaakster bij Philips.’
Hondenkar
Eigenlijk woonde Jean maar heel kort in het Waterkwartier. Toen hij vier jaar oud was, verhuisde het jonge gezin naar een grotere woning aan de Heidevenstraat in de Haterse Hei. ‘Toch heb ik veel affiniteit met het Waterkwartier gehouden. Het heeft altijd als thuiskomen gevoeld. Vooral ook omdat mijn opa en oma hier woonden. Ik kwam graag en veel bij hen aan de Lingestraat over de vloer. Ik heb er zelfs kort gewoond toen mijn moeder zwanger was en ze er mij even niet bij kon hebben. Mijn oom Wim is hier geboren en ook mijn lievelingstante Ellie. Ze was een markant figuur en organiseerde veel voor de wijk, maar helaas veel te jong overleden. Opa was gedeeltelijk verlamd en reed rond in een karretje, getrokken door een hond. Daarmee haalde hij boodschappen bij Hartelo en De Nijs, twee buurtwinkels op de hoek van de Rijnstraat en de Biezenstraat. Zo’n hondenkar was vroeger heel normaal. Nu rijden ze in een scootmobiel.’
Gemeenschapshuis
‘Ik weet niet beter of ik was altijd met muziek bezig,’ gaat Jean verder. ‘Ik heb me laten vertellen dat voorouders van mijn oma rondtrekkende Italiaanse troubadours waren. Ze zongen van dorp naar dorp en verdienden zo hun centen. Ik was zes jaar en stond voor de spiegel al nummers van de Zangeres Zonder Naam te playbacken of ik zong ze luidkeels mee. Ik was gek op Nederlandstalige muziek, vooral smartlappen. In de parochie van de Haterse Hei zong ik in het kerkkoor. Toen ik een jaar of zestien was, verdiende ik wat bij in discotheek Pietje Bell aan de Molenstraat. Ik stond er achter de garderobe. Daarna gingen we door naar de Haifish-bar aan de Vlaamsegas. Daar werd ik op tafel gehesen en zong nummers van Tom Jones en Engelbert Humperdinck. Dan mocht ik gratis drinken en dat vond ik al lang best. Ik begon écht met optredens midden jaren tachtig, toen ook Koos Alberts erg populair werd. Zo stond ik vaak in het Gemeenschapshuis, bij een bruiloft of communiefeest.’
Duo Abe
Zingen is altijd zijn grote hobby geweest. Nu treedt Jean minder op, maar inmiddels hebben zijn zoons Jean jr. en Joey als de Gebroeders Knipping het stokje overgenomen. Vader en zoons zijn regelmatig terugkerende artiesten op het Mega Piraten Festijn en het Hollandse Artiesten Festival.
Vaak voor het goed doel. Jean: ‘Bij N.E.C. heb ik Roderik van Kerkhof leren kennen. Hij zit bij Futuralis die toentertijd veel buitenlandse voetballers naar de club hebben gehaald. Daar heb ik hem vaak voor afgekraakt haha. Maar nu treed ik regelmatig met hem op als Duo Abe, vernoemd naar zijn autistische zoon Abe. We proberen geld te genereren voor een stichting die muzieklessen financiert voor autistische kinderen. Die zijn daar enorm mee geholpen. Maar ook het optreden voor die kinderen zelf is een feest.’
Schele Daan
Zijn twee zoons Jean en Joey zijn inmiddels 33 en 29 jaar. Van hun moeder is hij gescheiden en hij woont nu alweer twintig jaar samen met Betsy in Tolhuis. Hij heeft twee kleinkinderen, Melody en Bentley. Voor allebei heeft hij een nummer opgenomen. “Mijn Wonder” en “Mijn kleine jongen”. Er is een derde op komst en dat betekent dat Jean ook daar een liedje voor zal schrijven.
‘Ik heb me vooral toegelegd op het schrijven van nummers, in de eerste plaats voor Jean jr. en Joey. Ik heb daar wel een zekere handigheid in gevonden. Vaak hangt er al iets in mijn hoofd, een melodielijn of een paar tekstregels, en dan ga ik er even voor zitten en dan rolt het er vanzelf uit. Ik nam natuurlijk al een keer een clublied voor N.E.C. op, maar schreef ook voor Schele Daan “Mit Daan neur der Reeperbahn” toen N.E.C. tegen HSV moest voetballen.’
Munsterman
Op een melodie van Gradus van Nimwegen schreef Jean een nieuwe tekst naar aanleiding van de discussie over gender neutrale toiletten en omdat Jean via via iemand had leren kennen die transseksueel was. ‘Dan ga je er toch anders tegenaan kijken,’ vertelt Jean. ‘Nu ben ik weer aan een carnavalsliedje aan het werken en ook voor het EK voetballen heb ik al nummers klaarliggen.’
Jean werkte 16 jaar bij Philips totdat hij in de jaren negentig voor zichzelf begon en een sportkrant opzette, die iedere maand in een oplage van 120.000 stuks in Nijmegen en omgeving huis-aan-huis verspreid werd. Het was een succes en Joop Munsterman, die bij uitgeverij Wegener de huis-aan-huisbladendivisie onder zijn hoede had, wilde het blad graag overnemen. Munsterman, die later FC Twente naar de top en nog sneller naar de ondergang zou helpen, had er veel geld voor over. Jean: ‘Nee, die deal ging niet door. Hij eiste dat ik als hoofdredacteur van het blad mijn uiterlijk aan moest passen. Dat betekende geen casual kleding zoals ik altijd gewend was, maar een net gestreken pak met een stropdas haha. Nou, zo zit ik niet in elkaar. Dat ben ik niet. Dat weigerde ik dus. Niemand bepaalt hoe ik erbij loop. Al bieden ze nog zo veel. Uiteindelijk is het blad geïntegreerd in De Brug. Ik dacht in 1998, hetzelfde jaar als de eerste verzamel-cd van N.E.C.’
Hartinfarct
Jean zou nog een aantal jaren de sportkrant runnen, daarna rolde hij het uitzendwezen in, en de laatste twaalf jaar geeft hij met een compagnon leiding aan Telejob, een uitzendbureau voor technisch personeel, onderhoud, maar ook voor defensie. Telejob houdt kantoor in Bergharen. In het Waterkwartier komt hij nog steeds graag al ziet hij met lede ogen het karakter van de volkswijk, die het ooit was, verdwijnen. ‘Teveel yuppen,’ verzucht Jean.
Een jaar geleden kreeg Jean een lichamelijke waarschuwing. ‘Ik was op kantoor aan het werk en Jean Jr. zag meteen dat er wat aan de hand was. Ik had wel een beetje pijn aan de borst gevoeld, maar ja, het zal wel loslopen, dacht ik. Toch maar meteen naar de dokter en die constateerde een hartinfarct. Dat is even schrikken ja. Ik moest veel gezonder gaan leven. Een maagverkleining gehad en meteen gestopt met roken. Dat laatste viel niet mee. Maar dan staat er één van je kleinkinderen aan je bed, en dan word je zelf ook erg klein hè en snap je ineens dat het niet anders kan en waarvoor je het doet.’
Tekst: Michiel van de Loo
Foto’s: Dave van Brenk